Vengo

Hołd dla fascynującej kultury flamenco złożony przez najsłynniejszego reżysera-Cygana, Tony'ego Gatlifa, twórcę "Exils" i "Transylwanii".

Współczesna Andaluzja. Dumny i honorowy Caco (Antonio Canales), przywódca bogatego cygańskiego klanu, nie może otrząsnąć się po śmierci ukochanej córki. Dni spędza rozpaczając nad jej grobem, albo topiąc smutki w alkoholu i zagłuszając je pełną energii muzyką flamenco, która wypełnia organizowane przez niego - na otarcie łez - fiesty. Ojcowskie uczucia Caco przelewa na swojego upośledzonego umysłowo bratanka Diego (Orestes Villasan Rodriguez), który u wuja ukrywa się przed wiszącym nad nim niebezpieczeństwem. Ojciec Diego zabił bowiem w bójce przedstawiciela rodziny Caravaca, innego cygańskiego rodu i ukrył się w Maroku w obawie przed zemstą krewnych ofiary. Zemsta jednak - wedle cygańskiego prawa - musi się dopełnić: jeśli nie na winnym, to na kimś z jego rodziny. Najłatwiejszym celem jest Diego, ale Caco postanawia strzec życia chłopca. Prawa cygańskiej wendetty są jednak nieubłagane. 

Tony Gatlif, twórca "Transylwanii", filmem "Vengo" po raz kolejny zwraca się ku swoim romskim korzeniom, które od lat tropi realizując kolejne obrazy. Urodzony w Algierii Gatlif, syn cygańskich emigrantów z Hiszpanii, w młodości wyemigrował do Francji wraz z falą uchodźców z początku lat 60. Kino odkrył dzięki jednemu ze swoich szkolnych nauczycieli, jeszcze w Algierii, we Francji natomiast kinowe sale służyły mu często za nocleg i jedyne schronienie. Emigrant bez grosza szybko bowiem wszedł w konflikt z prawem i posmakował życia w poprawczaku. Uratowała go miłość do kina. Cudem spotkany idol Gatlifa, aktor Michel Simon, pomógł mu zapisać się do szkoły aktorskiej, po której młody Cygan zaczął próbować sił jako scenarzysta. Jego dwa pierwsze filmy "La rage au poing" i "La terre au ventre" nie ukazały się we Francji - drastycznie przedstawiona w nich sytuacja Cyganów nie spodobała się dystrybutorom. Dopiero po "Les Princes" stało się o nim głośno. Wtedy też rozpoczął współpracę z Gerardem Lebovicim, któremu filmy Gatlifa zawdzięczają dobrą promocję.