Szepty i krzyki

Jedno z najgłośniejszych filmowych arcydzieł Ingmara Bergmana.

„Szepty i krzyki” narodziły się z wizji plastycznej. Zdarza się, że obrazy uparcie powracają, a ja nie wiem dlaczego - wspomina Ingmar Bergman - Potem znikają, znów powracają i są dokładnie takie same. Cztery kobiety w bieli w czerwonym pokoju. Krzątają się, szepczą między sobą i są nader tajemnicze. (...) Opisana powyżej scena prześladowała mnie przez rok. Byłem akurat zajęty czym innym, ale ponieważ te kobiety powracały z wielkim uporem, zrozumiałem, że czegoś chcą.

Jest początek XX wieku, jesień - Agnes, samotna właścicielka XVIII-wiecznego pałacyku umiera na raka. Jej siostry przybywają, aby towarzyszyć jej w ostatnich chwilach. Jednak kobiety najwyraźniej nie mają ze sobą prawdziwego kontaktu, Karin i Maria boją się śmierci siostry i uciekają do swoich spraw. W ich życiu panuje pustka, ich małżeństwa są emocjonalnym piekłem - Karin obsesyjnie nienawidzi dużo starszego Frederika, a Maria zamierza zdradzić Joakima, cały czas uwodząc lekarza Agnes. Jedyną osobą, która cierpliwie czuwa przy łóżku chorej jest Anna - służąca, która niedawno straciła własne dziecko. Nawet bliskość śmierci nie jest w stanie wytrącić tego świata ze stanu emocjonalnego otępienia, hipokryzji i wszechobecnego egoizmu.

Początek jak z „Trzech sióstr”, koniec jak z „Wiśniowego sadu”, a w środku Strindberg - tak François Truffaut ocenił to, jak je nazwał, arcydzieło czystego obrazu na temat kobiet.