Kolory raju

Do szkoły dla niewidomych w Teheranie po swoje dzieci przyjeżdżają rodzice, aby je zabrać na wakacje. Wszystkie dzieci wyjeżdżają, tylko ośmioletni Mahammad ciągle czeka na swojego ojca. Kiedy ten w końcu przyjeżdża, pyta nauczycieli, czy jego syn nie mógłby zostać w szkole na stałe. Nauczyciele odmawiają. Ojciec zabiera więc Mohammada do domu, który znajduje się w górach na północy Iranu. Podróż ta jest pełną radości afirmacją życia i świata.

„Kolory raju” zostały uznane przez krytyków za przełom w kinie irańskim. Jest to przejmująca i wzruszająca, a jednocześnie prosta historia niewidomego chłopca. Majidi nasycił film głębokim liryzmem. To symboliczny, poetycki, po mistrzowsku zbudowany film, z zapierającymi dech w piersiach zdjęciami i znakomitą kreacją młodego aktora. Tak jak do swoich poprzednich filmów (m.in. „Dzieci niebios”), również i tutaj Majidi zaangażował głównie amatorów. Mohammad, choć niewidomy, wyczuwa piękno natury i radość płynącą z obcowania z przyrodą. A Majidi potrafi o tym wspaniale i subtelnie opowiadać, malując kamerą zachwycający obraz prostego wiejskiego życia, pełnego radości, codziennej pracy i przywiązania do tradycji. Świat przedstawiony w „Kolorach raju” widzowie odbierają jak rzeczywistość odczuwaną zmysłami niewidomego dziecka.