Historie kuchenne

Norweski reżyser Bent Hamer nawet z zapisu schnięcia farby jest w stanie uczynić przezabawną komedię. Tak o twórcy „Historii kuchennych” napisał angielski „The Guardian“, który przyznał temu filmowi status dzieła kultowego.

Pomysł na swój film Hamer zaczerpnął z książki „My i nasze domy”, w której znajdował się artykuł o szwedzkim Instytucie Badań Domowych. W latach pięćdziesiątych Instytut ten przeprowadził studia nad kuchnią jako miejscem pracy. Celem badań było zoptymalizowanie codziennych czynności domowych i zwiększenie ich efektywności.

W „Historiach kuchennych” norweski reżyser w prześmiewczy sposób pokazuje dalszy ciąg tego eksperymentu. Instytut Badań Domowych uznaje, że po zanalizowaniu kuchennych nawyków szwedzkich gospodyń, nadszedł czas na poznanie zwyczajów kawalerów. Naukowcy mają swobodny dostęp do kuchni, będącej miejscem badań, jednak pod żadnym pozorem nie wolno im się wdawać w jakiekolwiek rozmowy z obserwowanymi mężczyznami.

Głównymi bohaterami pełnej absurdalnego humoru komedii Benta Hamera są Folke, ekspert z Instytutu i Izak, żyjący na odludziu samotnik, obiekt jego badań. W miarę trwania eksperymentu ich relacje stają się coraz bardziej napięte. W końcu obaj łamią zasady przyjęte przez Instytut, co prowadzi do zaskakujących sytuacji.

„Historie kuchenne” otrzymały wiele nagród na światowych festiwalach, m.in. nagrodę Międzynarodowego Stowarzyszenia Dziennikarzy FIPRESCI na MFF w Tromsø. Tak jurorzy uzasadniali swoją decyzję: Za urzekający, inteligentny, wielowarstwowy film; pięknie zaprojektowany, zręcznie zagrany  i napisany. Opowiadający niezmiennie ważną baśń o przyjaźni, samospełnieniu i pułapkach technicznego postępu, pokazujący z wdziękiem i – co najważniejsze – humorem odwieczne ludzkie pragnienie uniknięcia zaszufladkowania.